پیرزنی دیدم قد خمیده و ایمیل و گلِ رز بر صورت مالیده و سایبان نرگسِ مستش اکستنشن شده، القصه ژیگول بیگول و دنیا دیده، در صف خرید دارالتّجاره ی زنجیره ای اِستاده و خرمنی ازخواربار سوار بر هم، در سبدی دسته دار، چرخدار و مشبّک، مقدّم بر من..پیرزن در کنار صندوق، به پسرک صندوق دار بانگ همی آورد که: "پسرجان کسی در این دارالتّجاره نیست از برایِ من پیرزن با این همه جنس که خریده ام کمکی نماید؟"، پسرک نگاهی به چپ و راست انداخت و با ابراز ندامت پاسخ داد که: "نه مادر جان کسی نیست!".
پیرزن از درِ شِکوه به روزگار، سخن راند که: "بچه ها رو بزرگ کردیم و فرستادیم اونور آب، حالا خودمون موندیم دست تنها اینور آّب!"، خواستم چلّه ی کلام در کمانِ سخن نهاده و پرتاب همی نمودندی و پیرزن را جواب گویم که: "مادر جان بچه ها را باید طوری تربیت میکردید که تو را هم با خود ببرند آنور آب!"، که ناگه تازیانه ی عقلم بر گرده ی نفس امّاره ام فرود آمد که: "خموش ای خیره سر! چه می گویی ای نخود مغز! این حرف را بزنی یا دل پیرزن می‌شکند و یا سرت بر اثرِ اصابت لنگه کفشِ پیرزن !"، لاجرم زبان بر کام گرفته و مود خفه را سلکت نمودندی!. در افکار خویش مشغول بودم که شنیدم پیرزن از صندوقدار پرسید : "چقدر شد مادر؟ " پسرک گفت: "یک میلیون و چهارصد و هفتاد هزار تومان مادر". پیرزن کارت خراجش را عیان نمود و پس از محاسبه ی خواربارِ خویش، رزق و روزیِ اینورِ آبی اش را با سبد به سمت سوزوکی گرندویتارایش هل داد! و من همچنان در این اندیشه که: " این پیرزن هم احساس میکرد که جا مانده است! ".
(گلستان احسان تهرانی- باب هفتم- حکایت بیست و هفتم)
