چه جلسه زشتی!
چه آدمای زشتی!
چقدر ظرفیت یه آدم میتونه کم باشه!
چقدر کینه های شتری زشته!
امروز عصر تو یه جلسه کاری، دو نفر از اعضای جلسه که از خیلی وقت پیش، از هم دل خوشی نداشتند ولی در ظاهر با هم همکار و رفیق بودند، حسابی از خجالت هم دراومدند!! این دو کودک پرسنّ و سال، هر چند مودب و با نزاکت روی صندلی شون نشسته بودند، ولی سر یک موضوع بی ارزش علمی؛ به گمان من، کت و شلوارشون رو از تن درآوردند(نگران نباشید لخت نشدند! من چون نمیدونم کِی باید وارد صنعت استعاره بشم، یهویی و ناشیانه رفتم تو استعاره!!)، و بسان دو شوالیه(که من اسمشونو میذارم شوالیه های Q و N)، کلاه‌خود و زره بر تن، با شمیشرهاشون دوئل سرنوشت سازی کردند! داشته ها و نداشته های علمی شونو به رخ هم کشیدند، به طوری که شوالیه Q به شوالیه N می گفت تو باید سر کلاس من بشینی و یاد بگیری! در ادامه کار و لاجرم، شوالیه Q شمشیرشو در قلب شوالیه N فرو برد و قیافه قهرمانانه ای بخود گرفت!!! ما هم لاجرم! تماشا میکردیم!
ولی من از هر دو شوالیه حالم بهم خورد! چقدر روح کوچکی داشتند! سر مسائل پوچ و هیچ، اصرار داشتند حقارت روحی خودشونو نشون بدن! یه ضرب المثل لوکوزامبورگی میگه: درخت هر چی پربارتر، افتاده تر!
من حداقل برای شوالیه Q احترام زیادی قائل بودم و فکر میکردم خیلی شخصیتش بالاست، ولی امروز از چشمم افتاد و بنظرم شوالیه Q خودکشی کرد! دیگه جایگاهی نداره پیش من! شوالیه N هم قبلا اجر و قربی نداشت! تازه شوالیه Q هنوز دکتراشو هم نگرفته اینقدر شارت و شورت میکنه برای شوالیه N!
بگذریم..
اینا رو گفتم تلنگری باشه برای خودم! که شمشرمو سریعتر و بیشتر در قلب شوالیه های حریف فرو کنم!!!(نه بابا شوخی کردم!)
بهتره بیشتر رو خودم کار کنم که مثل شوالیه های امروز، کوچکی روح خودم رو در معرض نمایش دیگران نذارم!
چقدر زشته غرور و خود برتر بینی!!
ولی عجب هیجانی داشت!
