روز چهارشنبه به تاریخ پِنجمین روز از سومین مال سنه 1395 (اینقدر از این کلمه سنه متنفرم خدا میدونه ولی چه کنم دیگه اومد!) به مکتب خانه ای بر فراز کوههای سر به فلک کشیده البرز رهسپار گشتیم تا در یک ماراتن دیگر بخت آزمایی نماییم..(خدائیش حسش نیس ادبی صحبت کنم...گیر ندید لطفا)
ترافیک صدر که وحشتناک بود......ولی با هر جون کندنی بود خودمو رسوندم به مکتبخونه.....هیچی دیگه من معمولا سرمو میندازم پایین و با ماشین میرم تو مکتب خونه..نگهبانی هم اصلا گیر نمیده....معمولا اگر عینک دودی هم زده باشی و اصلا بهشون توجه نکنی کمتر گیر میدن. ...یه نکته هم داره که دستی که براشون بلند کنی خیلی تاثیر داره.....البته سعی کنید لبخند نزنید چون میفهمن داری سیاشون میکنی! گولو گولو که نیستن....
خلاصه خوب شد با ماشین رفتم داخل مکتبخونه! والا سینه کش کوه رو باید میگرفتم تا به حال مصاحبه میرسیدم..ماشینو که پارک کردم یه قلوه سنگ بزرگ گذاشتم زیر چرخ جلو سمت شاگرد که ماشینم سقوط ازاد نداشته باشه!
رفتم برای مصاحبه..با یه گالینگور از تمامی غلطهای اضافه ای که در زندگی علمی پژوهشی ام داشتم!
تازه تو دو تا گرایش هم ازم مصاحبه کردن ....اینقدر سوال پیچم کرده بودن دیگه چشمام داشت سیاهی میرفت! گمونم از ایده هایی که هنوز به ذهن دانشمندان به نام رشته ما نرسیده بود هم سوال کردن.....یکم صبر میکردم بابد مشکل ترافیک تهران و مذاکرات برجام رو هم حل میکردم ! البته از اتاق فرمان میگن برجام به فرجام رسیده ......خب خدا رو شکر من خیال کردم هنوز تو فلکه اول تهرانپارس گیر کرده!!!!
جالبه بعد مصاحبه یکی از این اساتید گفت بیا اتاقم با هم گپ بزنیم...اولش امیدوار شدم....ولی آخرش این شعر از مولانا (میدونم از مولانا نیست گیر ندید لطفا اینجا فقط مولانا به سیاق جمله میاد) رو هی تکرار میکردم که:
مرا به خیر تو امید نیست...شر مرسان!
