بنظر شما بهترین حرکت برای مهرهای سفید چه حرکتی میتونه باشه؟
نوشته های احسان
بگذار و بگذر
*/ سعی کن آنقدر کامل باشی که بزرگترین تنبیه تو برای دیگران گرفتن خودت از آنها باشد. ( پائولو کوئیلو)
*/ آرامشی که اکنون دارم،مدیون انتظاری است که دیگر از کسی ندارم(سیلویا پلات)
*/ تا باد مخالف نباشد، بادبادک بالا نمی رود!
*/میخوای واسه هدفت تلاش کنی یا میخوای یه عمر حسرت بخوری؟؟!!
*/ بندبازها درست موقع سه قدم آخر می‌میرن. چون فکر می‌کنند دیگه رسیدن و اون سه قدم رو با غرور بر‌می‌دارن.
*/ یگانه صافکار دلهای تصادفی خداست...
*/بدی بزرگ شدن اینه که دیگه زخمامون با بوس کردن خوب نمیشه!
*/ ﻗﺪﺭﺕ ﮐﻠﻤﺎﺗﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮ ﻧﻪ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﺷﺪ ﮔﻠﻬﺎ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻧﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ !
*/برای قایق های بی حرکت، موج ها تصمیم می گیرند..
*/به ما گفتن یک‌بار بیشتر زندگی نمی‌کنی، ما هم پاشدیم، جمع کردیم و رفتیم که زندگی کنیم، نگو همین پاشدن، جمع کردن و رفتن خودِ زندگی بود!
*/انسان مدام باید مشغول کار باشد. سازندگی کند، وگرنه از درون پوک می شود. و بیکاری بدتر از تنهایی است. آدم بیکار در جمع هم تنهاست ...
میگن به جای واژه نامانوس "قرنطینه" زین پس از واژه پر مغز "تمرگینه" استفاده کنید!:) یعنی ....
امروز دوباره حسب عادت گذشته رفتم کوه و از ارتفاعات به تهرانِ کرونا زده نگریستم..
چند روز پیش بازم آمپر اسب سفیدم رفت بالا... نمیدونم از چی عصبانی شده بود؟
مشخص شد ترموستاتش خراب شده...عوض کردم مهربون تر شد:)
سلام بر دکتر ارنست عزیز و خانواده محترم:
دکتر جان، امیدوارم حال شما و متعلقین و متعلقات و منزل خوب باشد و ضمن آنکه هنوز در قید حیات هستید در قید و بند کورنا نباشید...
اگر احوالات ما را خواسته باشید، ملالی نیست جز دوری شما، گرانی دلار، کرونا، سیل، زلزله، شهاب سنگ، گرانی اف جی کروزر، کمبود ماسک و ضدعفونی کننده، تعطیلی دانشگاه ها و کار و زندگی، توصیه های بی پایه و اساس دکتر ساسی مانکن، قرنطینه و.....:)
دکتر عزیز، از عنفوان کودکی شما را دوست داشتم و باید اقرار کنم که شما یک الگوی من در زندگی بوده اید....هر چند مثل شما مسیر پزشکی را انتخاب نکردم که البته خدا را شکر میکنم چون الان باید شب رو روز تو بیمارستان در خط مقدم مبارزه با کرونا می جنگیدم!
دلالیلی که باعث شد شما و خانواده محترم به عنوان یک الگوی زندگی همیشه در ذهن من باقی بمانید:
1- وقتی که به دعوت دوست خود آقای الیوت از کشور نیکیها و ناز و نعمت سوئیس به کشور کانگورها یعنی استرالیا با متعلقین سفر کردید و کشتی شما دچار طوفان شد، شما خودتان را نباختید و مثل نقی معمولی که در پایتخت 5 زن و بچه را از دریا جمع کرد، سوار بر یک کرجی دست ساز به جزیره ای ناشناخته وارد شدید و خود و خانواده را با شرابط آن جزیزه نا شناخته تطبیق دادید.
2- در عالم خواهر و برادری و به چشم خواهری یا برادری یا مادری(چمیدونم؟ اینجا باید به کدوم چشم بگیم بچه ها؟)، همسر محترمه خانم آنا زن زندگی و یار و مدد کار همیشه شما بودند، شکست ناپذیر با دهانی فوق العاده کوچک که غذا خوردنش اصلا معلوم نبود! غذاهایی که روی آتش می پختند حسابی دهان ما را آب انداخته بود...
من مانده ام چرا هیچ وقت لباس های ایشان کثیف یا چین خورده نبود.. ضمن اینکه ایشون در تربیت کودکان اهتمام خاصی داشتند:)
3- زندگی در دل طبیعت تجربه های خوبی برای خصوصا بچه ها بود..
4- ترفندهای زندگی در یک جزیره دور افتاده و آموزش آن خصوصا به بچه ها:
5- رواج بازی ادا بازی:
6- آموزش نظامی به کودکان:
7- طراحی و ساخت بهترین خوابگاه جنگلی برای اعضای خانواده:
(..راستی چه اتاق خواب لاکچری ای برای این بچه ها درست کرده بودید...)
8- آمادگی در برابر انواع خطرات به همراه فرانس پسر بزرگ خانواده:
9- آزادی عمل کودکان و ارتباط نزدبک با طبیعت:
در انتها از این که یک سبک زندگی جدید را در مقابل دیدگان ما به نمایش گذاشتید و نشان دادید در هر شرایطی باید سپاسگزاری کرد بی نهایت سپاسگزارم..
امیدوارم سبک زندگی شما جهانی شود...
این نوشتار مصور به سفارش منتظر اتفاقات خوب (حورا) و ایده آقاگل نوشته شد...آنطور که پیداست چالشی برگزار شده و زبانه هایش دامن من را نیز گرفته:) (هر چند من به خاطر ندارم از دامن استفاده کرده باشم:)) ضمن تشکر از دعوت کننده محترم که ما را از لاک خود بیرون کشیدند، امیدوارم در چارچوب چالش نوشته باشم و خاکی نزده باشم! خدائیش چالشم کجا بود؟:)
بنده دلم نمیاد بنده خدایی رو در این چالش گیر بندازم...از من که خیلی وقت گرفت:)
بارالها….
از کوی تو بیرون نشود
پای خیالم
نکند فرق به حالم ....
چه برانی،
چه بخوانی….
چه به اوجم برسانی
چه به خاکم بکشانی….
نه من آنم که برنجم
نه تو آنی که برانی....
نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم
نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی
در اگر باز نگردد….
نروم باز به جایی
پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی
کس به غیر از تو نخواهم
چه بخواهی چه نخواهی
باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی
خواجه عبدالله انصاری
