پیاده از کنارت گذشتم ، گفتی : " قیمتت چنده خوشگله ؟ "

به عنوان یه مرد، بارها شده از حقوق نادیده گرفته شده خانمها به ستوه اومدم..البته از این آدمای جوگیر هم نبوده و نیستم که فقط کاستی ها رو ببینم ..متاسفانه در تمام دنیا این حقوق نادیده گرفته میشه و  مستقل از جغرافیا و تاریخ بوده، و در هر کشوری به سبک و سیاق خودش، تو ایران یه جور، تو عربستان به نوع دیگه، تو امریکا و اروپا هم با شیوه دیگه

فراتر از جنسیت و اینکه در افرینش کدوم جنس قویتره و کدوم ضعیفتر و کی میتونه بیشتر زور بگه، گوهری هست به نام انسانیت که باید همیشه اون رو در نظر داشت و پایمالش نکرد

این مطلب از یه گروه تلگرامی انتخاب شده که به شدت مدافع حقوق خانمهاست و در بعضی موارد هم به صورت افراطی، ولی برخی مطالبش درسته بنظرم، وارد مسائل خقوقی اش نمیشم ولی بسیاری از واقعیت های جامعه من این موارد رو تایید میکنه:

‌ پیاده از کنارت گذشتم ، گفتی : 

” قیمتت چنده خوشگله ؟ 

” سواره از کنارت گذشتم گفتی : ” برو... پشت ماشین لباسشویی بنشین !“ 

در صف نان ، نوبتم را گرفتی چون صدایت بلندتر بود 

در صف فروشگاه نوبتم را گرفتی چون قدت بلندتر بود 

زیرباران منتظر تاکسی بودم ، مرا هل دادی و خودت سوار شدی 

در تاکسی خودت را به خواب زدی تا سر هر پیچ وزنت را بیندازی روی من 

در اتوبوس خودت را به خواب زدی تا مجبور نشوی جایت را به من تعارف کنی 

در سینما نیکی کریمی موقع زایمان فریاد کشید و تو پشت سر من بلند گفتی : ”زهرمار !“ 

در خیابان دعوایت شد و تمام ناسزاهایت ، فحش خواهر و مادر بود 

در پارک، به خاطرحضور تو نتوانستم پاهایم را دراز کنم 

نتوانستم به استادیوم بیایم ، چون تو شعارهای آب نکشیده میدادی 

من باید پوشیده باشم تا تو دینت را حفظ کنی مرا ارشاد می کنند تا تو ارشاد شوی ! 

تو ازدواج نکردی و به من گفتی زن گرفتن حماقت است من ازدواج نکردم و به من گفتی ترشیده ام 

عاشق که شدی مرا به زنجیر انحصارطلبی کشیدی 

عاشق که شدم گفتی مادرت باید مرا بپسندد 

من باید لباس هایت را بشویم و اطو بزنم تا به تو بگویند خوش تیپ 

من باید غذا بپزم و به بچه ها برسم تا به تو بگویند آقای دکتر 

وقتی گفتم پوشک بچه را عوض کن، گفتی بچه مال مادر است 

وقتی خواستی طلاقم بدهی، گفتی بچه مال پدر است 

اما من دیگر : 

احتیاجی ندارم که تو در اتوبوس بایستی تا من بنشینم. 

احتیاجی ندارم که تو نان آور باشی . 

احتیاجی ندارم که توحامی باشی 

خودم آنقدر هستم که حامی خود و نان آورخود باشم . 

با تو شادم آری ، اما بدون تو هم شادم . 

من اندک اندک می آموزم که برای خوشبخت بودن نیازمند مردی که مرا دوست بدارد نیستم 

من اندک اندک عزت نفس پایمال شده خود را باز پس می گیرم. 

به من بگو ترشیده ، هرچه می خواهی بگو. اما افتخار همبستری و همگامی با مرا 

نخواهی یافت تا زمانی که به اندازه کافی فهمیده و باشعور نباشی 

گذشت 

آن زمان که عمه ها و خاله هایم منتظر مردی بودند که آنها را بپسندد و 

درغیر اینصورت ترشیده می شدند و درخانه پدر مایه سرافکندگی بودند . 

امروز تو برای هم گامی بامن ( و نه تصاحب من - که من تصاحب شدنی نیستم ) 

باید لیاقت و شرافت و فروتنی خود را به 

اثبات برسانی . 

حقوقم 

را از تو باز پس خواهم گرفت. فرزندم را به تو نخواهم داد. خودم را نه به 

قیمت هزار سکه و یک جلد کلام الله که به هر قیمتی به تو نخواهم فروخت. 

روزگاری می رسد که می فهمی برای همگامی با من باید لایق باشی - و نیز خواهی فهمید 

همگام شدن با من به معنای تصاحب من یا تضمین ماندن من نخواهد بود. 

هرگاه.. 

مثل پدرانت با من رفتار کردی بی درنگ مرا از دست خواهی داد . 

ممکن است دوست وهمراه تو شوم اما ،،،،، 

ملک تو نخواهم شد . ...!!!!!!

راوی آیدا رها 

کاری از گروه اجتماعی نشریه زنان آزاد اندیش