مهمترین هنر زندگی ماشینی همینه که ما انسانها رو به طور خیلی نامحسوس ؛
آهسته آهسته و خاموش، داخل قوطی کبریت هایی جا داده که با افتخار بهش میگیم
آپاراتمان!!!!
انسانهایی در کنارهم از لحاظ فیزیکی ولی کیلومترها دور از هم از لحاظ روحی و فکری...
بی خبر از هم، همگی دوان دوان به سوی قله هایی که فکر میکنیم اسمشون پیشرفته ولی سرابی بیش نیست...
هیچ وقت نوستالژی حسنک کجایی رو فراموش نمیکنم..داستان کتاب درسی سال سوم یا چهارم دبستان..
چقدر هم هوادار داشت حسنک..همه دوستش داشتند از چرنده و خرنده و همه و همه به حسنک احتیاج داشتند.......
ما ما.....یعنی من گرسنه ام- دقت کنید "ما ما" نه من من؟؟؟
از شوخی که بگذریم دلهای نزدیک ، محبت، انسانیت، دوست داشتن و اینکه برای هم مهم باشیم و مهم بمانیم ثروت بزرگی است.
هرچند در این زندگی ماشینی کمر کسی پیدا میشه به ما بگه فلانی کجایی؟ یا دقیقا کجایی؟؟؟!!!
