چند روز پیش رادیوی ماشینم روشن بود و به طور اتفاقی شنونده برنامه گفتاورد از رادیو تهران شدم با موضوع تهران شناسی، در گفتگو با استاد نصرا..حدادی....این برنامه حدود ساعت 13:30 از رادیو تهران، این روزها پخش میشه و قسمتی که من شنونده بودم مربوط میشه به روز دوم فروردین 1402...برای من جالب بود.. خصوصا قضیه بستنی اکبر مشتی...نمیدونم چقدر برای شما جالب باشه.....دوست داشتید میتونید از آرشیو ایران صدا بقیه قسمتهاشو بشنوید..براتون فایل صوتی روز دوم فروردین را میذارم.
دریافت
حجم: 13.7 مگابایت
چند وقتیه پورت یو اس بیِ فلشم شکسته....هنوز فرصت نکردم یکی بخرم...رادیو شده مهمون من و اسب سفیدم...یادش بخیر...شماها یادتون نمیاد..اون اوایل که رادیو پیام اومده بود...ما عشق رادیوها عاشق برنامه های داریوش کاردان بودیم...چند سال قبل هم کافه رادیوی مهران دوستی رو دوست داشتم..خدا بیامرزدش.این برنامه ها بقول معروف سگ داشت! بدجوری ما رو وابسته کرده بود...یه مدت بنفشه رافعی تو برنامه صبحگاهی رادیو جوان....قبل از اونکه رادیو جوان رو به اون فاطمه صداقتی فلان فلان شده به صورت کنترات بدن! آدمی که به شدت من متنفرم ازش!!!....کلا از اجرای هر مجری خوشمون اومد تو رادیو دیر زمانی نپایید! تلخیو تو خوب بلدی شیرین بودن کار تو نیست!...البته بودند کسایی که اجراهاشون طولانی بود....دیگه فرصت فکرکردن به این چراها رو ندارم...بعضی وقتها برنامه های علمی رادیو گفتگو رو که شبها پخش میشه و در مورد نجوم هست و تِم آسمان شب رو داره گوش میدم و ...و چه میدانند نسل جدید رها در اینستاگرام که قصه شب چیست؟!!!!
از وقتی برنامه زندگی پس از زندگی رو دیدم یکی از فامیلا رو دفعه دومه که دارم خواب می بینم! دیگه یه جوری شده آدمها رو ریز می بینم و همه رو تو یه بازی استراتژیک تصور میکنم و من از بالا دارم تماشا میکنم....دیگه برام واقعا هیچ چیزی مهم نیست بجز یه تویوتای اف جی کروزر 2023:) حتی اگر شده باشه به قیمت ورود به دهک 10 برام تموم بشه!:)
خب چکار کنم؟!
بنا بود دوتاشون پذیرفته بشن و من الان جای دیگه ای باشم..ولی نشد.....
دوباره تلاش میکنم....
"گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود"
دوش وقت سحر از سکته نجاتم دادند...
واندر آن ظلمت شب، آب هویجم دادند..
بیخود از فشفشهء پرتو وای فای کردند
تازه از غار تلگرام نجاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه لاونده شبی
آن شب سرد،که این ویبره به جانم دادند
بعد از این روی من و آینه ی وصف الکس
که در آلمان خبر از جلوه وصلم دادند
من اگر کام روا گشتم و تویوتاسوار چه عجب
مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند
هاتف آنروز به من مژده این وصلت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر از سخنم میریزد
اجز صبریست کزان شاخ نباتم دادند
همت احسان و انفاس سحرخیزان بود
که ز بند غم آلکساندارجان، نجاتم دادند
(باکسب اجازت از حضرت حافظ شیرازی و امید به عفو حضرتش مر احسان شیرازی را..)
یکی از خواننده های اهل کشور افغانستان آقای نظیر(نذیر)خارا ست که من چند وقتیه هر چند ایرانیم ولی آهنگ هاشو بخاطر آرامشی که دارن گوش میدم...
این آهنگ:
بعد از خانه خدا،تنها خانه ای است که:
روزی ده ها بار می توانی بروی بدون دعوت
و هر بار صاحب خانه از دیدنت خوشحال و خوشحال تر می شود.
خانه ای که برای رفتن نیازی به دعوت ندارد
خانه ای که حتی خودت می توانی کلید بیندازی و وارد شوی
خانه ای که همیشه چشمانی مهربان به در دوخته تا تورا ببینند
خانه ای که یاد آور آرامش کودکانه توست
خانه ای که حضورت و نگاهت به پدر و مادر عبادت محسوب می شود و گفتگویت با آنها ذکر الهی است
خانه ای که اگر نروی دل صاحبخانه میگیرد و غمگین می شود.
خانه ای که قهر با آن ، قهر با خداست!
خانه ای که دو تا شمع سوخته اند تا روشنی به ما بدهند و تا وقتی سوسو میزنند، شادی و حیات در وجودت جریان دارد.
خانه ای که سفره هایش خالص و بی ریاست
خانه ای که وقتی خوردنی آوردند اگر نخوری ناراحت و دلشکسته می شوند
خانه ای که همه بهترین هایش با خنده و شادمانی تقدیم تو می شود
خانه ای که .........
چقدر خانه والدین به خانه خدا شباهت دارد
"قدر این خانه ها را بدانیم"
"قدر این فرشته های آسمانی را بدانیم"
شاید خیلی زودتر از آن که فکر کنیم
دیر می شود.
@bakelasbashim
خب خدا رو شکر این تعطبلات مسخره هم تموم شد و دوباره افتادیم تو مسیر زندگی! دوباره همون آش و همون کاسه!:)
این داستان فیلسوفانه رو باید با دقت گوش کرد..نکات بسیار آموزنده ای در ان نهفته که به درد زندگی میخوره و مناسب شرایط امروز ماست:
